In dat stadje waar de tijd stil leek te staan, stond een kleine drukkerij; de woon- en werkplaats van 3 broers: DerFritz, DerKarl en DerMoritz. Hun werk bestond voornamelijk uit het drukken van advertenties en raadverslagen, briefpapier en servetten met het gemeentewapen. Ze kregen niet veel opdrachten, maar ach, ze hadden ook niet veel nodig.
DerFritz was de man van de potloden en de penselen, hij maakte grafische kunstwerkjes van de binnengekomen opdrachten, want hij had tijd genoeg om er iets moois van te maken.
DerKarl voelde zich thuis tussen zijn machines (die voornamelijk werkten op spierkracht).
DerMoritz was de zakenman van het drietal, hij onderhield de contacten met de winkeliers en de gemeenteraad.
De moderne tijd kwam….en ging aan het stadje voorbij……
Maar intussen breidde internet zich uit, spon een steeds groter wordend web over de wereld en zoemde een verlokkend lied door de ether.
DerFritz, die als zo veel creatieve mensen een speciale antenne leek te bezitten voor het opvangen van ideeën voelde dat er inspiratie school in het wereldwijdeweb en omdat hij een man was die mogelijkheden zag en fantasie had besprak hij het fenomeen met zijn broers.
Het duurde een tijdje, DerKarl en DerMoritz hielden niet zo van veranderingen, maar uiteindelijk werd er een computer mét internetaansluiting geplaatst in de werkkamer van DerFritz.
Wat een wereld ging er open!
Té veel te zien en te ontdekken, dus DerFritz begon maar met een zoekwoord dat hem na aan het hart lag: Servietten , want hij had wel zin in een nieuw ontwerp voor de servetten op het stadhuis.
Nee maar…….ongelofelijk wat mensen zoal deden met servetten!
De kleuren….! De afbeeldingen….! DerFritz keek zijn ogen uit!
Elke ochtend, nog voor het ontbijt, de slaap nog in zijn ogen, haastte hij zich naar zijn computer en typte razendsnel in de zoekbalk zijn favoriete woord (Servietten dus…).
Op een dag, toen de slaap in zijn ogen zijn vingers vertraagde, maakte hij een typefout: “servetten”, schreef hij……
En hij belandde op een weblog in een taal die hij niet sprak maar die hij toch min of meer kon lezen.
Niet alleen was op dat weblog een leuk idee te zien met servetten, maar ook bleef zijn oog lange tijd rusten op het plaatje van een dame in het lila, met rode krullen en een grappig hoedje….
Hoe het verder ging tussen Iene (want die bedoel ik natuurlijk…) en de Duitse drukker(s) weet niemand. Hebben ze elkaar ontmoet? Leven ze misschien happily ever after in de schaduw van het Zwarte Woud?
Het enige wat we wél weten is dat uit de samenwerking tussen het servettapemeisje en de Serviettendrukker iets moois ontstond: een servet, schijnbaar speciaal ontworpen om er servetplakbandjes mee te maken.
En nóg mooier is dat het gewoon te koop is bij Dille en Kamille…..
Kijk maar:
groetjes van Evelyn (de sprookjesverteller
…)
