to be(estje) or not to be(estje)
Wij hebben namelijk 2 poezen.
Het zijn 2 enigszins bejaarde dames van bijna 14. De één gedraagt zich 5 jaar ouder dan haar leeftijd, de ander 5 jaar jonger..
Het zijn zusjes, ze lijken precies op elkaar, maar ik heb nog nooit 2 zo van elkaar verschillende karaktertjes gezien.
Mik is een beetje een nurks.
heel lief, maar nogal afstandelijk en áls ze al op schoot wil, dan bij voorkeur bij een man!
Muis houdt van iedereen, loopt ook bij elke buur graag naar binnen (en wordt er bij de meesten vervolgens weer even snel uitgezet), is gek op schoten (zit-schoten – geen knal-schoten) en houdt er van om heel luidruchtig in je oor te spinnen. Ook is ze tamelijk onhandig, waar ze loopt laat ze altijd een spoor van omgevallen spullen en stapeltjes achter (wij hebben vrij veel stapeltjes overal - tijdschriften, boeken enz). Mik is juist heel voorzichtig en precies en denkt eerst voor ze iets doet....
(3 keer raden wie er meer dan eens in de vijver is gevallen....)
Soms hebben ze een vlo, ondanks de antivlooienspuitje die we ze regelmatig geven.
Maar de laatste tijd bleven de dames poes maar krabben en bijten (zichzelf, gelukkig).
We hadden al bedacht dat we maar eens een ander merk vlooiendruppeltjes moesten gaan halen.
Mik had intussen als nieuwe fijnste slaapplek de grote tafel uitgekozen.
Maandagochtend zag ik dat er rondom haar heen allemaal witte korreltjes lagen.
In eerste instantie dacht ik: zand.
Maar de korreltjes waren erg gelijkmatig en zagen er een beetje ei-achtig uit. (ze bewogen niet!)
Brrr, ik kreeg spontaan overal jeuk!.
Mijn dochter (die veel van en over dieren weet) dacht nog even aan mijten. Dat had ze in een asiel al eens meegemaakt.
Nou, jakkie, ook al een kriebelbevorderend idee!
We bedachten: we gaan Mik in bad stoppen (voor het eerst van haar leven).
Dochter T. snelde naar de dierenwinkel voor nieuwe druppeltjes en shampoo, terwijl ik de badkamer voorbereidde met handdoeken en plastic poncho’s (we verwachtten het ergste….)
Maar Mik gedroeg zich als de dame die ze diep in haar hart is, en onderging het ritueel zonder al teveel tegenstribbelen.
Daarna mocht ze met T. mee naar de beestenboel op zolder, terwijl ik beneden ging stofzuigen en de vloer met vlooienspray behandelde.
Moe maar voldaan keken we elkaar aan; als het goed was zouden de vlooien verdronken en de rare witte dingetjes door het afvoerputje weggespoeld zijn.
Bovendien rook Mik erg lekker.
De volgende ochtend snel op de tafel gekeken….en….
(afgrijzen) er lagen weer heel veel witte dingetjes!
Dan maar voor advies naar ome dokter.
Daar ging niet direct een belletje rinkelen, we moesten maar even langskomen met de dames, konden ze gelijk op professionele (en dus voor ons veilige) wijze een antiwormtabletje toegediend krijgen.
Wij te veld, gezellig wandelend elk met een tas met een poes er in.
De witte korreltjes hadden we thuis opgeveegd en in een potje gedaan.
Ome dokter was erg nieuwsgierig en ging direct druk doen met glaasjes en microscopen enzo.
Na een tijdje kwam het verlossende woord.
Het waren geen beestjes, geen eitjes of iets anders van dierlijke oorsprong.
Wat het wel was, kon hij niet zeggen.
Hij dacht iets plantaardigs, stuifmeel of iets dergelijks.
Opgelucht omdat ik de gedachte aan totale ontsmetting van ons huis weer achter me kon laten, maar met de vraagtekens nog in onze ogen, gingen we weer naar huis.
Mik wilde niet meer uit de tas……ze heeft er nog een uur in liggen dutten.
En nu…..?
Het raadsel van de korreltjes is nog steeds niet opgelost.
We hopen maar dat ze op een dag weer net zo geheimzinnig verdwijnen als ze zijn verschenen.
Mik en Muis doen alsof er niks gebeurd is (waarschijnlijk zijn ze alles alweer vergeten…) en ik ga voorlopig maar wat vaker met een doekje over alle plekken waar M&M zitten en haal maar eens wat vaker de stofzuiger te voorschijn (daar heb ik toch zó’n reusachtige hekel aan…..ik strijk nog liever 3 manden was!)
(als mik vindt dat het kan...)
groetjes van
de E van Iene
