Misschien was de inspiratie weg, misschien leek het in de verste verte niet op wat je in gedachten had, misschien lukte het simpelweg gewoon niet of misschien gingen er even andere zaken voor.
Zo’n la heb ik ook en ik ben vast niet de enige.
Afgelopen week snuffelde ik, op zoek naar iets anders, nog eens tussen de sneue werkstukjes.
Ik kwam een bijna vergeten, half afgemaakt boekje tegen en meteen kreeg ik zin om daar weer eens mee verder te gaan. Want hij gaat denk ik wel leuk worden, het was uit tijdgebrek dat hij in de la belandde. En dat zelfde tijdgebrek zorgt ervoor dat er nu een stapel blaadjes naar mij ligt te lonken en me probeert te verleiden tot aandacht, heel veel aandacht.
Kijk, dit is hem, de verleider…..
Het zijn drie korte verhaaltjes van Toon Tellegen (uit: Langzaam, zo snel als zij konden, 1989). Een jeugdboek, maar ook vol fijne gedachtes voor volwassenen.
Ik schrijf ze over, met witte gelpen op zwart karton (oei oei, hopelijk zonder schrijffoutjes…) dus wel veel werk…… maar komaan, één verhaaltje had ik al af, en aan het voorblad hoef ik ook niet veel meer te doen.
Groetjes van
Evelyn